امکان سنجی استقرار گروه های تشخیصی مرتبط: مطالعه موردی در بیمارستان های ایران

مقدمه: گروه های تشخیصی مرتبط، یک نوع سیستم طبقه بندی بیماران است که در آن بیماران بستری بر اساس شباهت بالینی و مالی به گروه های مختلف طبقه بندی می شوند. این سیستم در دهه 1970 به منظور بررسی کیفیت و عملکرد بیمارستان ها طراحی شد؛ ولی بیشتر برای تخصیص بودجه بیمارستان ها و روش پرداخت استفاده گردید. مطالعه حاضر به بررسی امکان استقرار گروه های تشخیصی مرتبط در کشور ایران می پردازد.   روش کـار: این مطالعه در دو مرحله انجام شده است. ابتدا از طریق پرسشنامه، میزان دانش و نوع نگرش مدیران و کارشناسان حوزه درمان درباره روش بودجه بندی فعلی و گروه های تشخیصی مرتبط مورد بررسی قرار گرفت. سپس یک مطالعه میدانی به منظور اطلاع از وضعیت ثبت و ضبط داده های بالینی و دموگرافیک بیماران بستری و سیستم حسابداری به عمل آمد.   یافته ها: به ترتیب 60% و 66% از شرکت کنندگان در مطالعه اعتقاد دارند که سیستم ترکیب بیماری ها و گروه های تشخیصی مرتبط در بیمارستان های کشور قابل اجرا می باشد و نگرش مثبت پاسخ دهندگان نسبت به امکان پذیری سیستم ترکیب بیماری ها و گروه های تشخیصی مرتبط، با سطح تحصیلات آنان مرتبط می باشد. داده های تشخیصی و بالینی بیماران در تمامی بیمارستان ها ثبت می شود؛ ولی فقط یک بیمارستان سیستم حسابداری تعهدی دارد.   نتیجه گیری: گروه های تشخیصی مرتبط در ایران در قالب یک برنامه میان مدت قابل اجرا است. هر چند داده های بالینی و دموگرافیک مورد نیاز برای اجرای گروه های تشخیصی مرتبط در بیمارستان ها وجود دارد، برای محاسبه وزن مالی گروه ها نیاز است سیستم حسابداری از نقدی به تعهدی تغییر یابد. مقاومت پرسنل و پزشکان در برابر تغییر می تواند با ارایه اطلاعات مناسب درباره کاربردها و مزایای گروه های تشخیصی مرتبط به حداقل کاهش یابد.